De garage en de kantoorgebouwen op het voormalige Riva-terrein in De Baarsjes zijn een klein jaar geleden afgebroken en de vergiftigde aarde eronder is gesaneerd. Op het kale stuk grond staat een grote circustent. Het is 28 februari 2006, een symbolische dag: vandaag zal de eerste steen van de toekomstige Westermoskee gelegd worden door minister Piet Hein Donner (CDA) van Justitie. Totdat hij aankomt stroomt de tent vol met genodigden zoals moskeegangers, buurtbewoners, stadsdeelambtenaren en personeelsleden van Het Oosten. Ook oud-politici, journalisten en vertegenwoordigers van andere religies zijn uitgenodigd. Er wordt koffie en thee gedronken, en er worden baklava en Turkse koekjes gegeten. Sommige Turken zoeken een plekje om te bidden.
Twee rappers zorgen voor achtergrondmuziek. ‘Welkom wel-kom! Welkom wel-kom! Welkom wel-koooom!’ blaffen ze vanaf een klein podium, terwijl de mensen in de garderobe hun jas ophangen. Vice-voorzitter Üzeyir Kabaktepe en directeur Haci Karacaer van Milli Görüş Noord-Nederland maken zich met woningbouwdirecteur Frank Bijdendijk en stadsdeelvoorzitter Henk van Waveren op voor het hoge bezoek uit Den Haag. In eerste instantie wilde Karacaer premier Jan-Peter Balkenende (CDA) uitnodigen, maar die kon niet vanwege een volle agenda. Kabaktepe opperde daarop om de Turkse minister Abdullah Gül (AKP) van buitenlandse zaken uit te nodigen, maar dat wilde hoofdbestuur in Keulen niet omdat zij Milli Görüş-stichter Erbakan willen. Daarom is het uiteindelijk minister Donner van Justitie geworden. Karacaer kent de voorzitster van het CDA en kon de populaire bewindsman daarom relatief eenvoudig benaderen. De gereformeerde Donner past ook beter bij de ceremonie van vandaag, die een interreligieus karakter zal hebben. Naast de Milli Görüş-imams Fuat Yavaz en Osman Paköz zullen onder meer rabbijn Menno ten Brink, een dominee en pastoor aanwezig zijn. In het midden van de tent staat de glazen kast met de inmiddels bekende maquette van het toekomstige gebedshuis. Vrijwilligers leggen er een laken overheen. Op de achtergrond roepen de rappers: ‘Welkom wel-kom! Welkom wel-kom!’
Binnen een uurtje betreedt minister Donner de tent. Hij wordt welkom geheten door Kabaktepe en Karacaer. ‘Dit is Henk van Waveren, de stadsdeelvoorzitter’, zegt Karacaer. Van Waveren schudt de ministers hand en zegt: ‘Wat enig om u te ontmoeten en wat leuk dat u hier bent’. Donner: ‘Ik vind het ook enig om hier te zijn’. Van Waveren: ‘Maar ik vind ook dat u het ontzettend goed doet. Ik ben niet van uw politieke kleur, maar ik kijk altijd met ontzettend veel plezier…’ Karacaer valt hem in de rede: ‘En dit is onze architect, Marc Breitman’. Donner knikt naar de Fransman, die hem een hand heeft, en begroet hem in het Frans. Karacaer: ‘Dit is Frank Bijdendijk’. De woningbouwdirecteur schudt de politicus de hand en zegt: ‘Ik ben Frank Bijdendijk, directeur van woningbouwvereniging Het Oosten. Wij hebben hier hard aan gewerkt’. Donner: ‘Het is Bij-den-buik, niet?’ Bijdendijk: ‘Nee. Het is Bij-den-dijk!’
De heren lopen naar een grote tafel in een hoek van de tent. Kabektepe, Karacaer, Bijdendijk en Van Waveren weten iets wat verder niemand weet: de bouwvergunning is er nog niet en daarom vindt de steenlegging eigenlijk te vroeg plaats. Als ze gaan zitten wordt het langzaamaan stil. De geestelijken krijgen het woord en iedereen is een en al oor. Een van de imams vraagt God om profeet Mohammed en zijn metgezellen te zegenen. Hierna volgen er preken van de rabbijn, dominee en pastoor. In het Nederlands vragen ze God om de zegening van het aankomende gebedshuis. Vooral de preek van de imam heeft impact op de Turken. Verschillende bestuurders van Milli Görüş krijgen het benauwd en pinken een traantje weg. Ook Frank Bijdendijk is ontroerd en krijgt kippenvel. Hij realiseert zich dat zijn droom van een multicultureel en multifunctioneel moskeeproject eindelijk gaat uitkomen.
Hoewel ze vanwege spanningen met hun Nederlandse afdeling niet zijn uitgenodigd, staan de aanwezige bestuursleden van Milli Görüş Europa en Duitsland toch in de tent. Ze lijken onder de indruk. Europees en Duits voorzitter Yavuz Çelik Karahan staat dichtbij de tafel van Donner en volgt de bewindsman goed. Voorovergebogen en met zijn ogen dicht luistert de gereformeerde CDA’er naar het Turkse gebed. Als de imam klaar is en opstaat om naar het midden van de tent te lopen, wandelen de Nederlandse en Duitse bonzen mee.
Donner gaat achter een katheder staan en speecht. Hij ‘acht het een eer om hier te mogen zijn’ en stelt vast dat Milli Görüş ‘een organisatie is die middenin de samenleving staat en een brugfunctie vormt tussen de westerse samenleving en de islam’. Luid applaus valt hem ten deel. Vervolgens loopt Donner naar een granieten steen. Daar krijgt hij een grafische pen overhandigd en zet hij langzaam zijn handtekening op een stuk karton. De paraaf zal later in de eerste steen worden gegraveerd. Andere bestuurders omringen hem en flitsende lichten van fotocamera’s gaan tekeer. Achter de hoogwaardigheidsbekleders proberen andere aanwezigen een glimp van Donners daad op te vangen. Ze klappen en gillen. Daarna loopt de minister naar de glazen kast met het kleed. Van Waveren pakt de microfoon. ‘Minister Donner, mag ik aan u vragen om de maquette te onthullen? Op mijn teken…Go!’ Donner trekt de deken naar zich toe en de maquette wordt zichtbaar. De camera’s flitsen onder luid applaus. Europees en Duits voorzitter Karahan staat vooraan en wederom laten Karacaer en de andere Turkse bonzen een traan. Dan volgt er een slotgebed van imam Yavaz: ‘O Heer der werelden, laat dit mooie gebedshuis vrede in onze harten brengen, vrede in onze huizen en families brengen, vrede in onze omgeving en in onze gemeenschap brengen, en vrede voor alle moslims brengen. Laat het bijdragen tot een samenleving waarin plaats is voor iedereen. Wij gaan beginnen met de bouw van Uw huis. Laat het ons voltooien. Laat dit mooie gebouw een teken van onze aanwezigheid zijn en van onze deelname aan deze samenleving’.