Breitman en zijn vrouw gaan gedurende het jaar 2000 aan de slag met de opdracht. Ze verdiepen zich in de werken van Sinan en ontwerpen een gebouwencomplex, waarin Ottomaanse, Byzantijnse en Nederlandse stijlen terugkomen. In het midden van het terrein komt een Ottomaanse moskee met een minaret. Het gebedshuis is ruim duizend vierkante meter groot en is gericht op Mekka, de heilige stad in Saoedi-Arabië waarnaar alle moslims ter wereld moeten bidden. Om de moskee heen komt een plein dat toegankelijk is voor iedereen: het Piri Reïsplein. Deze open ruimte, die is vernoemd naar de Turkse zeevaarder en cartograaf Piri Re’is, wordt omsloten door een groot appartementencomplex van zes verdiepingen hoog. Hier komen straks woningen en winkels. Verder ontwerpt Breitman een ondergrondse garage met 238 parkeerplaatsen voor bewoners en moskeegangers, en komt hij met een overdekte doorgang van waaruit bezoekers kunnen doorlopen naar de andere kant van het huizenblok. Deze doorgang wordt een steeg met winkeltjes die straks een bazaarfunctie zullen hebben. Voor deze nieuwe straat moeten enkele historische panden aan de daarachter liggende Witte de Withstraat sneuvelen, zodat een doorgang naar die weg en de daar liggende tramhalte mogelijk is. Ook bevordert deze nieuwe steeg op drukke dagen de doorstroming van moskeegangers. Het lukt Bijdendijk om de panden te kopen, zodat ze op den duur gesloopt kunnen worden. In totaal kunnen in de moskee ongeveer duizend gelovigen terecht. In het ergste geval, als het gebouw vol is, kunnen de extra bezoekers ook op het plein bidden.
Alle bouwwerken krijgen een bakstenen laag met speklagen van de beroemde Amsterdamse school uit de jaren twintig. Zo krijgt alles een traditioneel Nederlands aanzien dat past bij de buurt, die in de jaren twintig in Amsterdamse schoolstijl is ontworpen en opgebouwd. Het plan is ambitieus en spreekt nagenoeg iedereen aan. Bijna niemand verwacht dat de sloop van de oude panden aan de Witte de Withstraat problemen kunnen opleveren. Nagenoeg niemand heeft twijfels bij de hoge kosten die het project – in 2007 geschat op circa 18 miljoen euro – met zich meebrengt. Ook denkt niemand echt na over de mogelijke negatieve emoties over deze toonaangevende moskee bij een aantal bewoners. Wel wil iedereen nog eventjes rustig over het project nadenken. De drie partijen blijven daarom met elkaar in gesprek en willen blijven schaven aan elkaars ideeën. Ze zijn in ieder geval zo goed als verkocht voor het ontwerp van de Fransen. In oktober 2000 tekenen de spelers dan toch het contract en zo lijkt de toekomstige moskee een feit te worden.
Van Waveren is blij dat het conflict is uitgedraaid op volwaardig partnerschap, waarbij sociaal-maatschappelijke vraagstukken op een maakbare wijze kunnen worden opgelost. ‘Dit project moet het toonbeeld worden van integratie in de multiculturele samenleving’, zo wordt gezegd. Ook Bijdendijk is gelukkig: ‘We hebben nog een lange weg te gaan, maar ik heb het gevoel dat het goed komt’. In de komende tijd zullen de heren inspiratie opdoen en praten over de invulling van de ‘maatschappelijke en religieuze doeleinden’.
Waar anders dan in Istanbul kun je inspiratie opdoen voor de bouw van een Ottomaanse moskee? Kabaktepe komt op het idee om met het echtpaar Bijdendijk, de Fransen en een stel stadsdeelambtenaren naar de Turkse miljoenenstad te reizen en om daar ter inspiratie verschillende moskeeën te bezoeken. Een paar maanden later stapt het groepje op het vliegtuig. Kabaktepe kan het gemakkelijk organiseren vanuit zijn reisbureau Atlas Reizen en heeft goede contacten bij het gemeentebestuur van Istanbul, waar de latere premier Recep Tayyip Erdoğan in de jaren negentig als burgemeester de scepter heeft gezwaaid. De reis- en verblijfkosten worden betaald uit de kas van Manderen BV, het beleggingsbedrijf van Milli Görüş Noord-Nederland. Ze komen neer op maximaal vierduizend gulden. Andere kosten zoals de rondleidingen in moskeeën en het vervoer in de stad worden betaald door de gemeente Istanbul. Bij elkaar wandelt de groep een kleine week door de stad. Ze bezoeken zeker twintig moskeeën, waaronder de blauwe moskee, de Hagia Sofia, de Süleymaniye-moskee en de Fatih moskee, maar ook een paar kleine en nieuwe moskeeën in de buitenwijken. Kabaktepe, die gastheer en gids tegelijk is, raakt min of meer bevriend met Bijdendijk. De woningbouwman is erg geïnteresseerd in de moskeeënarchitectuur en alles was daaromheen draait. Het wordt een mooie reis, die de band tussen de heren sterker maakt en die voor een gezamenlijke visie zorgt. Zo zegt Kabaktepe aan het eind van de reis: ‘Wij willen de Nederlandse samenleving iets schenken, iets teruggeven omdat deze ons lief is. Ons geschenk zal deze mooie moskee zijn’. Gesterkt in hun vriendschap en overtuiging reizen de heren met de rest van de groep terug naar Nederland om het project voort te zetten.